Ήρθε η εποχή για το μάζεμα των ελιών. Μια γεωργική ενασχόληση
που με πολύ κόπο αποδίδει ίσως το καλύτερο προιόν που μας προσφέρει η μητέρα
γη. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «μου βγήκε το λάδι», πόσο μάλλον στο ορεινό
χωριό μας που το πρωί ξεκινάς με -2 βαθμούς και τα πάντα παγωμένα. 
Τα χωράφια
στο χάνι ο ήλιος δεν τα βλέπει σχεδόν καθόλου αυτή την εποχή και η θερμοκρασία
το μεσημέρι άντε να φτάσει τους 5 βαθμούς. Το έδαφος δε πεζούλια διαδοχικά το
ένα μετά το άλλο κάθε άλλο παρά βοηθάει στο στρώσιμο για το μάζεμα. Τα χέρια
παγώνουν το πρωί και με δυσκολία καταφέρνεις να απλώσεις τα δίχτυα, να κόψεις
την ελιά και να τινάξεις τον καρπό. Όλα τα παραπάνω δηλαδή μόνο αρνητικά και
αποτρεπτικά μπορούν να χαρακτηριστούν για την ελαιοπαραγωγή στον τόπο μας.
Υπάρχουν όμως κάποιοι (ανάμεσά τους κι εγώ) οι οποίοι με πείσμα κα αψηφώντας όλα τα
παραπάνω συντηρούν τα χωραφάκια τους και αποζημιώνονται το
μέγιστο από το αποτέλεσμα.
Στην περίπτωση που η καλλιέργεια είναι και βιολογική το
αποτέλεσμα είναι ακόμα καλύτερο. Και μην μου πει κανείς ότι δεν αποδίδει. 20
χρόνια έχω να βάλω λίπασμα και το λαδάκι της χρονιάς το παίρνω και με το
παραπάνω. Περισσότερο κλάδεμα μόνο και τίποτα παραπάνω.
Μπορεί να είναι ο τόπος, μπορεί να είναι το υψόμετρο, μπορεί
να είναι κάτι άλλο, όμως το λάδι που παράγει η περιοχή δίπλα στην Νέδα είναι
μοναδικό.
Δεν το λέμε μόνο εμείς που το μαζεύουμε γιατί μπορεί να μην
είμαστε αντικειμενικοί, το λένε όσοι το έχουν δοκιμάσει.
Όσοι έχουν παρατήσει τα χωράφια τους, τους προτείνω να το ξανασκεφτούν. Εξάλλου υπάρχει και η θετική πλευρά του
θέματος. Ξεκούραση το βράδυ δίπλα στο τζάκι ή στην σόμπα, ψήσιμο στο τζάκι, χορταράκια
από το χωριό και καλό κρασάκι. Τα υπόλοιπα στις φωτογραφίες και στο βιντεάκι
που επισυνάπτω.